Već danima pratim u vašim novinama (Oslobođenje, op. ur.) lament nad “mahramom” i ne mogu da vjerujem vlastitim očima do koje mjere u Bosni srednjovjekovlje polako prodire u sve segmente života.
Već danima me “demokrate” koje podržavaju tu modu, donesenu saudijskim dukatima, nazivaju “modnom fašisticom sa Zapada”, jer se ne bojim javno napisati da sam “protiv hidžaba”, te “dužnosti svake muslimanke”.
Ovdje želim tek ukratko reći ono što zna svaki hodža iz medrese (a izgleda namjerno neće to da kaže): “hidžab” nije dužnost u islamu – dužnost muslimanke je da bude skromna, a ne da “maše” svojom religioznošću – a potom da “hidžab” nema nikakve veze sa maramom. U Kur’anu se izraz “hidjab” pojavljuje samo jednom i znači “veo iza koga se krije Bog” (kog čovjek ne može spoznati svojim umom).
Javno nošenje marame sasvim je jasan znak ponovnog uvođenja ropstva, posebno za ženu, koje joj je nametnuo muškarac još od postanka monoteističkih religija. Nakon ovog prvog znaka “slobodnog pristanka” na ropstvo, dolazi na red “slobodno” nošenje “nikaba”, nakon nikaba i muških bradica i kratkih hlačica, doći će “prirodno” na red i ekscizija ili klitoridektomija (obrezivanje žene), potom ukidanje slikarstva i muzike, zatvaranje laičkih škola, spaljivanje knjiga, i napokon pristajanje na cjelokupnu makabarsku ideologiju Daeša, koju više nikome nije potrebno objašnjavati.
A kad dođe do toga, hoće li i tada te prave muslimanke u vašim novinama (Oslobođenje, op. ur) iz broja u broj pisati da su oni koji su protiv toga, istovremeno protiv demokracije i islama, umjesto da proklinju komunizam. Neće, jer vaše novine više neće biti.
U Bosni je zavladala strahovlada tih novokomponovanih vjernika, njih se ljudi mnogo više boje nego što su se ikada bojali komunista.
U Sarajevu ima priličan broj žena koje su protiv te nakazne mode munafika, koju podržava strani kapital, ali ne smiju da se izraze javno. I to sigurno nije slučajno! Druge se poistovjećuju s tim ekstremnim islamom, izigravajući slobodoumnost. Iz neznanja ili iz hipokrizije? Vjerovatno uplašeni da ih ne optuže za islamofobiju, domaći kršćani uglavnom šute. Da li neki od njih iz straha, neznanja ili licemjerstva tvrde da ih nitko neće spriječiti da, iako ateisti, i oni, tj. one nose na javnim mjestima, ako im se ćefne, “hidžab” ili križ?
Bilo kako bilo, u Bosni se polako i sigurno širi ropstvo, robovanje muškom primitivcu, mafijašu, i korumpiranim vođama.
Ne mislite li da bi se bosansko društvo trebalo konačno opredijeliti: ili tu vlada šerijat (u tom slučaju, ako je pravilno primijenjen, skoro svi političari treba da izgube obje ruke!) ili će konačno doći do stvarnog razdvajanja religije od države, a time i do uklanjanja svih religijskih znakova sa javnih mjesta, i pristanak na laicitet i sekularnu državu.
Piše: Jasna Šamić, Oslobođenje
Jasna Šamić (1949), orijentalist, prevodilac, književni kritičar, književni historičar, pisac.
U rodnom gradu Sarajevu završila je osnovnu i srednju muzičku školu. Završila je studij turskog jezika i književnosti i arapskog jezika i književnosti na Filozofskom fakultetu u Sarajevu 1972. Na istom fakultetu odbranila je magistarski rad pod nazivom: Tendencije u savremenom turskom jeziku (jezička analiza dva savremena pisca – Rešada Nurija Guntekina i Nedžatija Džumalija) (1977. Doktorsku disertaciju pod nazivom: La Dîvân de Kâ’imî (1630-1691/92), odbranila je na Univerzitetu u Parizu (Paris III – Sorbonne Nouvelle) (1984). Radila je na Odsjeku za orijentalistiku Filozofskog fakulteta u Sarajevu u periodu 1973-1992. Predavala je Tursku književnost. Radila je u Parizu na poznatim radijskim programima. Predavala je na fakultetu u Strazburu, Parizu, Utrehtu, Grenoblu i Briselu. Živi u Parizu kao slobodan pisac.
Jasna Šamić kroz svoj naučni rad bavi se svestrano turskom književnošću (književnost na osmanskom jeziku, književnost Bošnjaka, islamska mistika – sufizam, moderna turska književnost). Bavi se prevođenjem sa turskog, arapskog, perzijskog, francuskog, engleskog i Italijanskog jezika. Uzela je učešće na brojnim naučnim i stručnim skupovima u zemlji i inozemstvu (Beograd, Istanbul, Madrid, Minhen, Prinston, Pariz, Strasbur, Venecija, Jerusalem, Bamberg, Beč, Tel Aviv, Berlin). Objavila je veći broj radova u različitim časopisima i naučnim glasilima (Prilozi za orijentalnu filologiju, Odjek, Anali Gazi Husrev-begove biblioteke, Život, Izraz). Bila je urednica časopisa Književna riječ (Sarajevo) i član redakcije časopisa Kulture istoka (Beograd). Član je P.E.N. Centra BiH.
Izvor: bs.wikipedia.org
