Fratri su pod Turcima bili jedini dušobrižnici katoličkog dijela pučanstva. A bilo ih je malo. Sačuvan je jedan turski dokumenat, gdje turski kadija daje dozvolu gvardijanu iz Fojnice, da preda samostan nekom seljaku, dok se on vrati iz Carigrada.
U čitavom samostanu bio je on sam. Bilo je to 1694.
Jedna druga još starija isprava iz godine 1682. daje fratrima dozvolu da mogu samostan zaključati, pa ići po selima prositi i misu govoriti po seoskim kućama.
Tko bi takvog fratra i ubio, ne bi nikom odgovarao. Da se to izbjegne, fratri su ishodili od samog sultana “Ferman”, carsku dozvolu, da mogu oružje nositi i u civilu hodati. Tako su bili nepoznati, mogli su se kretati po selima.
Da se ne razlikuju od drugih seljaka nosili su brkove kao i oni.
Da ih djeca ne bi odala, u kući ih nitko nije zvao drugačije nego “ujak”, mamin brat.
Tako su brkovi ostali od tog doba. I oni svjedoče o ljubavi prema narodu, prema vjeri, i o snalažljivosti starih “ujaka”.
Izvor: “Dobri pastir. Kalendar za godinu 1954.”, str. 163.
